Söz’ü susturup umudu kıracaklarını düşünüyorlar. Sözcüklerin ölmezliğinden habersizler. ‘Umut binbir ayaklı’ diyen şairden de. Bizse, aşağıların aşağısında, esfeli safilinde kaynatılan kötülükten, bayağılıklardan uzakta, çiçekli bir dağa çekilmiş, sözcüklerimize su veriyor, gövdelerini menevişliyoruz. Atlara bindirip kırlara salıyoruz onları, rüzgârlara katıyoruz. Ve daha sözcükler biriktiriyoruz, binyılların sesiyle konuşmak için.